Yıllarca birlikte bu hayatın zorluklarını göğüsledik, yokluğun tam dibinden düze çıkana kadar hayatta hep birlikte yaşam mücadelesini verdik. Bu dünyada aldığımız havayı, içtiğimiz suyu birlikte aldık, içtik. Çünkü iki kız kardeş iki erkek kardeşle evlenmiştik. Bana hem enişte hemde bir ağabey olmuştu. Çok kitap okurdu. Yıllar önce Kur'an'ı Kerim okumasını ablamdan öğrenmiş ve daha sonra bu konuda kendisini geliştirmişti. Daha çok dini kitaplar üzerinde okuma yapardı. Bir kitap kurdu olduğumu bildiği için okuduğu kitaplarından bana da önerirdi. Bende önerdiği kitapların hepsini hemen hemen okumaya gayret gösterirdim. Ve halen tavsiye ettiği alıpta okuyamadığım kitaplar var elimde. Kitap okuma yönünü çok severdim. Bir insan kitap okuyorsa bilinki ondan hiçbir zarar gelmez. 'Okumak' aslında bir sanattır diyebiliriz. Okuyan insan, hayata bakış açısı daha farklı, bilinçli hareket eden ve daha düzgün konuşma yeteneğine sahip olan kişiler olarak karşınıza çıkarlar.
Yaşamı boyunca yapmadığı hiç bir iş yok gibiydi. Çok becerikli ve çalışkan biriydi. Yeri geldi küçük yaşta sanayii de çalıştı, sokaklarda simit sattı. Yeri geldi bir dış doktorun yanında elaman olarak çalıştı, daha sonra Şanlıurfa' da bir infaz koruma memuru olarak göreve başladı. Görevini idame ederken cezaevinde bulunan hükümlü yakınlarına elinde geldiği kadar yardımcı olurdu. O yıllarda inşaat işine sardı kendini. Her önüne gelen küçük inşaat işlerini yapardı. Bir ara kuşlara olan merakı ile kuşçuluk yaptı. Bunun yanında çiftçilik yaptı. Kendi fıstık bahçesinin budama işini, sulamasını, fıstık toplamasını ailesi ile birlikte yapardı. Sabah ekmek almak için yada akşam yemeğini fırına götürdüğünde onlara yardım ederdi. Çocukları onu merak ederdi. Neden geç geldiğini sorduklarında, "fırında çalışanlara biraz yardım ettim. Yaşarken kendi elimizle hayrımızı yapalım" derdi. Kısacası; işçi, aşçı, memur, çiftçi, kuşçu oldu. Eli herşeye yakışırdı. Bir çiğköfte yoğurması vardı nereye gittiğinde," Heci' nın çiğköftesi güzel olur. Bizlere bir çîğköfte yoğursun" derlerdi. Çok lezzetli olurdu yoğurduğu çiğköftesi. Tatlı olarak künefeyi müthiş yapardı.
Velhasıl elinden herşey gelirdi merhumun.Kimden mi bahsediyorum, kısa zamanda kaybettiğimiz bizim için çok kıymetli kaynım, eniştemiz ve ağabeyim gibi bildiğim merhum Celal Özdemir' den. Kendisini on altı Kasım'da kaybetmiştik. Yaşamı boyunca hiç kimseye yük olmadı. Ve hiç kimseyi de yormak istemezdi. Hastalığında bile insanların hastaneye gelmemesini isterdi. "Gelip yorulmasınlar, bizim için zahmet etmesinler, kendilerini rahatsız etmesinler" derdi. O kadar ince düşünürdü. Yaşadığı sitede kış aylarında camii imamına, " Siz taa o uzaklarda rahatsız olup gelmeyin hocam. Ben yerinize vakit ezanlarını okurum"derdi. Fecir vaktinde gidip caminin kapısını açıp, caminin klimaların çalıştırıp içeriyi ısıtırdı. Namaz kılmaya gelenler üşümesinler diye. Kendinden fazla başkasını düşünürdü. Hiç bir vakit namazını kaçırmayan ve hata hastalığının en kötü döneminde bile yerde oturarak namazını kılardı. Hastalığıda çok uzun sürmedi. Hastalığını öğrendiğinde artık doktorların, " kanserin son evresindesiniz" demesi de onu büsbütün yıkmıştı. Bununla birlikte Allah inancı ile, " bana bu derdi Allah vermiş ise başımız gözümüz üstüne" derdi. Üç ay içinde aramızda göçüp gitti. Mekânı cennet olsun, amin.
Evet, ne insanlar göçüp gidiyor hayatımızda. Hepimiz birgün gidiciyiz bu diyarda. Dünya yalan değil, bu topraklar üzerinde yaşayan insanlar yalan olup gidiyor. Ne mutlu ölümünden sonra ardından kendinden güzel bahsettirenlere...
Türk edebiyatının en büyük şairi Baki' nın söylediği gibi:
"Âvâzeyi bu âleme Dâvûd gibi sal
Bâkî kalan bu kubbede hoş bir sadâ imiş"
Sevgiyle, muhabbetle kalın.
Allah'a emanet olun.